Pazartesi gününden bu yana Türkiye ve Suriye’den bize korkunçgörüntüler ulaşıyor. Depremler şehirleri olduğu gibi enkaz altında bıraktı. 17 bin kişiden fazla can kaybı, onbinlerce yaralı var – felaket onları vurduğunda henüz huzurla yataklarında uyumakta olan erkek, kadın ve çocuklar. Birçoğu halen enkaz altında, üzerlerine yıkılan binalardan geride kalan taş yığınlarının arasına sıkışmış durumdalar. Birçok kişi evini, malını mülkünü kaybetti, kar ve soğuk havaya korumasız bir şekilde teslim olmuş hâldeler. Kurban sayısı her saat artıyor.

Hayatta kalanların yakınları için nasıl yas tuttuklarını görüyoruz. Anne ve babalarının, oğulları, kızları ve kardeşlerinin yasını tutuyorlar. Çoğu kez çıplak elleri ile kazıdıkları taş yığınlarının ardında sevdiklerini arayan insanlar görüyoruz. Uzakta da olsak dayanması zor dramatik sahnelere tanık oluyoruz: Bir baba, ölen kızının elini ısrarla tutuyor ve bırakmak istemiyor.

Bugün Almanya’da yaşayan ve Türkiye ya da Suriye’de akrabaları ve arkadaşları olan birçok kişiye hitap etmek istiyorum. Cumhuriyetimizin her bir yerinde şu an yas tutan, gözyaşı döken, ümit eden ve korkuyla bekleyen; felaketin yaşandığı bölgeye bizzat yardıma koşamadıkları için çaresizlikle boğuşan çok sayıda kişiye bugün söylemek istediğim şudur: Acınızı görüyor, yakınmanızı duyuyoruz.

Acınız bizim acımızdır.

Bugünlerde bölgede yıkılan şehirlerde ve burada bizde yardım eden herkese teşekkürü borç biliyorum. Şu anda yılmadan yorulmadan sürekli çalışan, yardım konvoylarını yoluna koyan, bağış toplayan ya da kendileri bağışta bulunan; yakınları Türkiye’de ve Suriye’de felakete maruz kalan komşularına yardım eden o kadar çok insan var ki. Sizlere ülkemiz adına yürekten teşekkür ediyorum: danke, teşekkürler, spas ve şükran!

hier geht zur Videobotschaft